Projekt łączący kilka działań, które zrealizowałam na terenie Předlic – przemysłowej dzielnicy czeskiego miasta Ustí nad Labem (Uście nad Łabą). Najpierw powstał wideoperformance, następnie obiekt, oraz instalacja interaktywna i wieloekranowa projekcja wideo.

Projekt zrealizowany w czasie pobytu na stypendium zagranicznym ufundowanym przez MNiSW, na Uniwersytecie Jana Evangelisty Purkyně w Ustí nad Labem w Czechach. W tym czasie miałam okazję uczestniczyć w projekcie Univerzita Předlice realizowanym przez tamtejszą uczelnię. Były to działania asrtystów, studentów i wykładowców, skoncentrowane wokół jednej z dzielnic przemysłowych miasta, która z czasem stała się miejscem zamieszkałym głównie przez społeczność romską. Obszar ten jest bardzo zaniedbany, nieprzystosowany do komfortowego życia i od lat stanowi problem dla władz miejskich.
Dzielnica przypomina raczej labirynt niekończących się fabryk. Prawie każdy obiekt otaczają mury, dlatego przejście przez dzielnicę jest jak wędrówka wśród niekończących się murów i ścian. Wszystkie ulice upodabniają się do siebie, nie ma prawie domów mieszkalnych, a jeśli są, to w stanie kompletnej dewastacji. Mieszkają w nich ludzie, ale trudno ich spotkać na ulicach.
Potraktowałam ten obszar jak teren badań, przemierzałam go oznaczając każdą trasę na wzór Tezeusza, przy czym zamiast nici posłużyłam się taśmą klejącą. Wracając, zdzierałam taśmę i zabierałam ze sobą – w ten sposób powstał obiekt, który stał się zapisem przebytej drogi – kula z taśmy klejącej. Traktując ten materiał jako zapis tej przestrzeni uczyniłam go przedmiotem dalszych badań – prześwietliłam promieniami Roentgena, i zleciłam wykonanie tomografii komputerowej, a w końcu zakonserwowałam w formalinie na wzór preparatów anatomicznych.

Trasy moich spacerów, gubienie się i odnajdywanie drogi przeniosłam do interaktywnej aplikacji, w której, użytkownik ma za zadanie odnaleźć drogę w labiryncie (powstałym w oparciu o mapę moich wędrówek po dzielnicy Předlice). Kontrola programisty (Grzegorz Łuczyna) nad generatorem labiryntów ogranicza się do zadania ilości zamkniętych i otwartych ulic oraz skrzyżowań do przejścia. Dalej rolę 'kreatora’ przejmuje komputer – decydując o długość i kształcie trasy, tworzy po każdym przejściu nowy labirynt. Biorąc pod uwagę ilość możliwych rozwiązań przy takiej ilości ulic i skrzyżowań, dodając do tego czynnik ludzki, czyli użytkowników, z których każdy będzie przebywał trasę w innym czasie i w inny sposób – mamy niemal nieskończoną ilość rozwiązań.

WSPÓŁPRACA PRZY REALIZACJI:
ZDJĘCIA: Yauheni Tsitko, Jacek Złoczowski www.zlo.art.pl
PROGRAMOWANIE: Grzegorz Łuczyna www.worldcubeassociation.org

Wystawa Univerzita Predlice w Galerii Narodowej w Pradze.