Kara śmierci jest najwyższym wymiarem kary lub środkiem dyscyplinarnym stosowanym przez sądy wojskowe za przestępstwa takie jak tchórzostwo, dezercję, szpiegostwo, morderstwo, bunt lub zdradę. Dla wojskowych, pluton egzekucyjny ma znaczenie symboliczne. Kara jest wymierzana przez grupę, co ma podkreślać, że skazany jest uznany za winnego przez całą grupę.

Praca jest zainspirowana sceną egzekucji z filmu „Ścieżki chwały” Stanley’a Kubricka. Akcja filmu rozgrywa się podczas I Wojny Światowej, jednak w naszej pracy celowo nie nawiązaliśmy do realiów historycznych, aby uzyskać bardziej uniwersalny kontekst. Żołnierz pojawiający się w naszym nagraniu to anonimowy człowiek „bez twarzy”, a moment rozstrzelania staje się rytuałem wyabstrahowanym z historycznego i narodowego kontekstu. Koncentrujemy się na zjawisku „usprawiedliwionego morderstwa”, uzasadnionego przez zbiorowy rytuał, historię, relacje społeczne. Scena egzekucji to sytuacja, w której indywidualna odpowiedzialność ulega rozproszeniu, każdy z żołnierzy strzela, ale nikt nie wie, kto wykonał śmiertelny strzał.

Wykorzystując instalację wideo (projekcja wielokanałowa) postawiliśmy współczesnego odbiorcę w sytuacji skazanego. Każdy z widzów wchodząc do sali projekcyjnej, staje naprzeciw plutonu egzekucyjnego, a tym samym jest jednostką w konfrontacji z grupą. Pierwsze padające komendy nie sugerują jeszcze przebiegu wydarzenia. Żołnierze powtarzają te same polecenia, wielokrotnie celują w widza, zanim ostatecznie padnie komenda „pal”. Musztra nie przebiega regulaminowo, jest zapętlona, rozczłonkowana, polecenia celowe mieszają się z całkowicie przypadkowymi i nieistotnymi dla ostatecznej akcji. Powtarzane nieustannie komendy i ruchy żołnierzy tworzą z niej groteskowy, ale jednocześnie niepokojący rytuał, który przypomina trochę zabawę „w kotka i myszkę” z widzem.